Twitte
قرارداد "سلام دنیا" که در مقالات قبلی در مورد آن صحبت کردیم را به یاد می آورید؟ این برنامه ای آسان برای اجرا بود. این برنامه از نظر محاسباتی اصلاً گران نیست. اما شما فقط آن را روی رایانه شخصی خود اجرا نمی کنید، بلکه از همه افراد در اکوسیستم اتریوم نیز می خواهید که آن را اجرا کنند.
این مسئله باعث می شود تا این سؤال در ذهن ما مطرح شود: وقتی ده ها هزار نفر قراردادهای پیچیده ای را اجرا می کنند، چه اتفاقی می افتد؟ اگر کسی قرارداد خود را تنظیم کند تا از طریق همان کد به چرخش ادامه دهد، هر گره باید آن را به طور نامحدود اجرا کند. این کار فشار زیادی بر منابع وارد می کند و در نتیجه، سیستم احتمالاً فرو می ریزد.
خوشبختانه، اتریوم مفهوم گس را برای کاهش این خطر معرفی می کند. همانطور که ماشین شما نمی تواند بدون سوخت کار کند، قراردادها نیز بدون بنزین قابل اجرا نیستند. قراردادها مقداری گس را تعیین می کنند که کاربران باید برای اجرای موفقیت آمیز آنها بپردازند. اگر گس کافی نباشد، قرارداد متوقف خواهد شد.
در اصل، این یک مکانیسم هزینه است. همین مفهوم به تراکنشها نیز تعمیم مییابد: ماینرها عمدتاً با سود کردن انگیزه می گیرند؛ بنابراین، ممکن است معاملات با کارمزد کمتر را نادیده بگیرند.
توجه داشته باشید که گس و اتر یکسان نیستند. میانگین قیمت گس در نوسان است و تا حد زیادی توسط ماینرها تعیین می شود. وقتی تراکنش انجام می دهید، برای گس، با اتریوم پرداخت می کنید. از این نظر، مانند کارمزد بیت کوین است– اگر شبکه شلوغ باشد و کاربران زیادی سعی در انجام تراکنش داشته باشند، میانگین قیمت گس احتمالاً افزایش خواهد یافت. برعکس، اگر فعالیت زیادی وجود نداشته باشد، ارزش آن کاهش می یابد.
در حالی که قیمت گس تغییر می کند، هر عملیات مقدار ثابتی گس مورد نیاز دارد. این بدان معناست که قراردادهای پیچیده بسیار بیشتر از یک معامله ساده مصرف می کنند. به این ترتیب، گاز معیاری برای سنجش توان محاسباتی است. این مفهوم تضمین می کند که سیستم بسته به استفاده آنها از منابع اتریوم، می تواند هزینه مناسبی را برای کاربران به بار آورد.
قیمت گس معمولاً کسری از اتر است. به این ترتیب، ما از یک واحد کوچکتر (gwei) برای نشان دادن آن استفاده می کنیم. یک gwei معادل یک میلیاردم اتر است.
منبع
این مسئله باعث می شود تا این سؤال در ذهن ما مطرح شود: وقتی ده ها هزار نفر قراردادهای پیچیده ای را اجرا می کنند، چه اتفاقی می افتد؟ اگر کسی قرارداد خود را تنظیم کند تا از طریق همان کد به چرخش ادامه دهد، هر گره باید آن را به طور نامحدود اجرا کند. این کار فشار زیادی بر منابع وارد می کند و در نتیجه، سیستم احتمالاً فرو می ریزد.
خوشبختانه، اتریوم مفهوم گس را برای کاهش این خطر معرفی می کند. همانطور که ماشین شما نمی تواند بدون سوخت کار کند، قراردادها نیز بدون بنزین قابل اجرا نیستند. قراردادها مقداری گس را تعیین می کنند که کاربران باید برای اجرای موفقیت آمیز آنها بپردازند. اگر گس کافی نباشد، قرارداد متوقف خواهد شد.
در اصل، این یک مکانیسم هزینه است. همین مفهوم به تراکنشها نیز تعمیم مییابد: ماینرها عمدتاً با سود کردن انگیزه می گیرند؛ بنابراین، ممکن است معاملات با کارمزد کمتر را نادیده بگیرند.
توجه داشته باشید که گس و اتر یکسان نیستند. میانگین قیمت گس در نوسان است و تا حد زیادی توسط ماینرها تعیین می شود. وقتی تراکنش انجام می دهید، برای گس، با اتریوم پرداخت می کنید. از این نظر، مانند کارمزد بیت کوین است– اگر شبکه شلوغ باشد و کاربران زیادی سعی در انجام تراکنش داشته باشند، میانگین قیمت گس احتمالاً افزایش خواهد یافت. برعکس، اگر فعالیت زیادی وجود نداشته باشد، ارزش آن کاهش می یابد.
در حالی که قیمت گس تغییر می کند، هر عملیات مقدار ثابتی گس مورد نیاز دارد. این بدان معناست که قراردادهای پیچیده بسیار بیشتر از یک معامله ساده مصرف می کنند. به این ترتیب، گاز معیاری برای سنجش توان محاسباتی است. این مفهوم تضمین می کند که سیستم بسته به استفاده آنها از منابع اتریوم، می تواند هزینه مناسبی را برای کاربران به بار آورد.
قیمت گس معمولاً کسری از اتر است. به این ترتیب، ما از یک واحد کوچکتر (gwei) برای نشان دادن آن استفاده می کنیم. یک gwei معادل یک میلیاردم اتر است.
منبع